Wat is de traditionele methode om tegels te plakken? En wat zijn de tekortkomingen?

De traditionele methode voor het plakken van tegels, algemeen bekend als de ‘directe hechtmethode’ of ‘dikbedmethode’, houdt in dat een dikke laag mortel rechtstreeks op de ondergrond (zoals beton, cementplaat of gips) wordt aangebracht en de tegels worden ingebed. in het mortelbed. Hier is een overzicht van het traditionele tegelinstallatieproces en de tekortkomingen ervan:

Traditionele tegelplakmethode:

1. Oppervlaktevoorbereiding:
   • Het substraatoppervlak wordt gereinigd, geëgaliseerd en geprimerd om een ​​goede hechting en hechtsterkte tussen het mortelbed en de tegels te garanderen.
2. Mengmortel:
   • Er wordt een mortelmengsel bestaande uit cement, zand en water tot de gewenste consistentie bereid. Sommige variaties kunnen de toevoeging van hulpstoffen omvatten om de verwerkbaarheid, waterretentie of hechtingseigenschappen te verbeteren.
3. Mortel aanbrengen:
   • De mortel wordt met een troffel op de ondergrond aangebracht en gelijkmatig verdeeld zodat een dik, uniform bed ontstaat. De dikte van het mortelbed kan variëren afhankelijk van de grootte en het type tegels, doorgaans van 10 mm tot 20 mm.
4. Tegels inbedden:
   • De tegels worden stevig in het mortelbed gedrukt, waardoor een volledig contact en dekking wordt gegarandeerd. Er kunnen tegelafstandhouders worden gebruikt om een ​​uniforme afstand tussen de tegels te behouden en het aanbrengen van het voegmiddel te vergemakkelijken.
5. Uitharding en uitharding:
   • Nadat de tegels op hun plaats zijn geplaatst, mag de mortel gedurende een bepaalde periode uitharden en uitharden. De juiste uithardingsomstandigheden (temperatuur, vochtigheid) worden gehandhaafd om een ​​optimale hechtsterkte en duurzaamheid te bevorderen.
6. Voegen voegen:
   • Nadat de mortel is uitgehard, worden de tegelvoegen opgevuld met voegmiddel met behulp van een voegvlotter of rakel. Overtollig voegmiddel wordt van de tegeloppervlakken geveegd en het voegmiddel wordt uitgehard volgens de instructies van de fabrikant.

Tekortkomingen van de traditionele tegelplakmethode:

1. Langere installatietijd:
   • De traditionele dikbedmethode vereist meer tijd en arbeid vergeleken met moderne tegelinstallatiemethoden, omdat er meerdere stappen nodig zijn, zoals het mengen van mortel, het aanbrengen van mortel, het inbedden van tegels, uitharden en voegen.
2. Verhoogd materiaalverbruik:
   • De dikke mortellaag die bij de traditionele methode wordt gebruikt, vereist een groter volume mortelmengsel, wat resulteert in hogere materiaalkosten en verspilling. Bovendien zorgt het gewicht van het mortelbed voor extra belasting van de constructie, vooral in hoge gebouwen.
3. Potentieel voor falen van de binding:
   • Een onjuiste voorbereiding van het oppervlak of een onvoldoende dekking van de mortel kan leiden tot een slechte hechting tussen de tegels en de ondergrond, wat na verloop van tijd kan resulteren in het falen van de hechting, het loslaten van de tegels of barsten.
4. Beperkte flexibiliteit:
   • Het dikke mortelbed kan onvoldoende flexibiliteit hebben en is mogelijk niet geschikt voor beweging of zettingen in de ondergrond, wat kan leiden tot scheuren of breuken in de tegels of voegen.
5. Moeilijkheden bij reparaties:
   • Het repareren of vervangen van tegels die met de traditionele methode zijn geïnstalleerd, kan een uitdaging en tijdrovend zijn, omdat vaak het volledige mortelbed moet worden verwijderd en nieuwe tegels opnieuw moeten worden geïnstalleerd.

Hoewel de traditionele methode voor het plakken van tegels al vele jaren wordt gebruikt en als deze op de juiste manier wordt uitgevoerd, voor duurzame installaties kan zorgen, kent deze een aantal tekortkomingen in vergelijking met moderne methoden voor het leggen van tegels, zoals dunmortel of tegellijm. Deze moderne methoden bieden een snellere installatie, minder materiaalverbruik, verbeterde flexibiliteit en betere prestaties onder verschillende substraatomstandigheden.